De rentabiliteitswaarde is een bedrijfswaardering die gebaseerd is op de historische en meest recente winstgevendheid (of rentabiliteit) van een bedrijf.
Rentabiliteitswaarde bedrijf
Voor de bepaling van de rentabiliteitswaarde gaan we uit van de meest recente netto winst. Dus de bedrijfswinst na aftrek van kosten voor het vreemd vermogen (rente) en winstbelasting. Verder wordt het winstniveau gecorrigeerd met posten zoals incidentele baten en lasten en kostensoorten. Dit noemen wij het normaliseren van de cijfers. De meest recente netto winst is bij deze methode dus maatgevend voor de inschatting van de toekomstige winsten.
Een ander belangrijk aspect voor het hanteren van deze methode van bedrijfswaardering is de rentabiliteitseis. Als de te verwachten structurele mogelijkheid tot winst voor de komende jaren bekend is, dan volgt de vraag tegen welk percentage (rendementseis) deze structurele winstcapaciteit contant gemaakt dient te worden om de waarde van de onderneming te bepalen. Bij het MKB bedraagt de gewenste rentabiliteitseis na aftrek van een inflatiecomponent tussen de 15% en 25%. De rentabiliteitswaarde geeft een goede indicatie van de waarde van een bedrijf, zeker wanneer deze gelegd wordt naast de intrinsieke waarde. In de praktijk wordt vaak een gewogen gemiddelde genomen van de intrinsieke waarde en de rentabiliteitswaarde zodat ook de vermogenspositie wordt meegewogen.
Rentabiliteitswaarde berekenen voorbeeld
Als de structurele winstcapaciteit € 100.000 na belastingen bedraagt, komt de rentabiliteitswaarde bij een rendementseis van 20% uit op € 500.000 (100.000 : 20 x 100).
Verbeterde rentabiliteitswaarde (VRW)
De verbeterde (genormaliseerde) rentabiliteitswaarde houdt niet alleen rekening met de structurele winstcapaciteit van de onderneming, maar ook met de gewenste vermogensstructuur. Allereerst wordt de actuele waarde van de activa bepaald. Bij een BV wordt rekening gehouden met een belastinglatentie over het verschil tussen de actuele waarde en de boekwaarde volgens de balans. Zodra het balanstotaal en het eigen vermogen zijn gecorrigeerd, wordt gekeken naar de balansstructuur van de onderneming. De eventuele activa die niet noodzakelijk zijn voor de bedrijfsvoering (bijvoorbeeld overtollige liquide middelen) kunnen dan worden aangewend om een deel van het vreemd vermogen af te lossen. Vervolgens wordt op grond van een normale solvabiliteit (bijvoorbeeld 30% van het gecorrigeerde balanstotaal) bepaald of er sprake is van een tekort of overschot aan eigen vermogen. Op basis van deze genormaliseerde balansstructuur worden de financieringskosten bepaald en gecorrigeerd op het resultaat.
Kwaliteit en service
- Onafhankelijk
- Allround
- Ervaren
- Pragmatisch
- Professioneel